تثلیث یا اعتقاد به الوهیت پدر، پسر، روح القدس که جزو اعتقادات کنونی مسیحیان است، ریشه در کتاب مقدس و تعالیم عیسی مسیح نداشته است؛ بلکه قرن‌ها پس از مسیح ^{علیه السلام}، توسط عده‌ای از آباء کلیسا و با حمایت امپراتور روم به تصویب رسید. از اواسط قرن پنجم میلادی، اقرار به تثلیث به عنوان آموزه‌ای اساسی در مسیحیت شناخته شد. به گونه‌ای که مخالفان آن کافر تلقی می‌شدند و معترضان، به مرگ یا قطع عضو محکوم می‌شدند. در این بخش، به نقد آموزه‌ی تثلیث و استدلال‌های مسیحیان در پذیرش آن پرداخته می‌شود: