در سال 1999 میلادی (۱۳۷۸ ه. ش) شخصی به نام احمد الحسن در عراق ادعا کرد «یمانیِ» وصف شده در روایات آخرالزمان است. او که متولد بصره است، در همان عراق مهندسی شهرسازی خواند و سپس به حوزه علمیه نجف رفت اما تحصیلات حوزوی خود را نیمه کاره رها نمود.
احمد الحسن در ابتدا حركت خود را به عنوان همان یمانی وعده داده شده در روایات آغاز كرد، اما به مرور زمان ادعایش را توسعه داد و علاوه بر ادعای یمانی بودن، خود را فرزند امام مهدی(عج) و وصی و نماینده‌‌ی آن حضرت خواند.
او پا را از این هم فراتر گذاشت و بسیاری از روایات حضرت مهدی(عج) را بر خود تطبیق كرد. بدین ترتیب علاوه بر اینکه برای خود مقام عصمت قائل گردید، مدعی شد کسی که قرار است دنیا را از ظلم و فساد پاک کند و قائم منتقم نامیده شده، اوست، نه امام زمان! اینطور که پیش می‌رود بعید نیست پس از مدتی مانند باب، ادعا کند خود امام زمان است! کمااینکه در حال حاضر پیروانش برای او مقام امامت قائل هستند و وی را «امام» احمد الحسن می‌خوانند.
او اولین فرستاده‌‌ی آسمانی (!) است که از طریق سایت اینترنتی و فیس بوک پیام هایش را به مخاطبان ابلاغ می‌کند و از آنجا که پلیس عراق به دلیل فعالیت‌های خرابکارانه‌‌ی او و گروهش به دنبالش است، مکان اختفایش مشخص نیست. عده‌ای می‌گویند در نجف است، برخی معتقدند به امارات گریخته، بعضی هم می‌گویند در آمریکا مخفی شده است.
احمد الحسن در پاسخ به افرادی که می‌خواهند بدانند چرا باید به حرفهای او اعتماد کنند، به دو دلیل زیر استناد می‌کند:
اول: خواب!
او مدعی است اگر نیت کنید و یک سری اذکار را بگویید، پس از سه روز روزه، امام زمان را در خواب می‌بینید که می‌گوید با پسر من بیعت کنید!
- اولا بسیاری از افراد این کار را کرده‌‌‌اند و خواب هم ندیده‌اند. آنها هم که ادعای دیدن خواب در تایید احمد الحسن دارند، ادعای‌شان برای کسی قابل اثبات نیست. آیا اگر من در خواب ببینم امام زمان می‌گوید احمد الحسن یک کذّاب شیاد است و از او پیروی نکنید، برای احمد الحسن و فرقه اش قابل پذیرش است؟
- ثانیا کجای اسلام برای اثبات موضوعی – آن هم مسئله‌ای به این مهمی که به ادعای احمد الحسن عدم پذیرش آن فرد را جهنمی می‌کند[1] – به خواب و رویا استناد شده که این بار بخواهیم به این روش متوسل شویم؟ این چه بدعت بی پایه و بی منطقی است که برای اثبات حقانیت خودشان ارائه می‌دهند؟
- ثالثا عالم خواب می‌تواند تحت تاثیر اجنه و الهامات شیاطین قرار بگیرد. پس حتی اگر فرض کنیم کسی واقعا در خواب ببیند شخصی که گمان می‌کند امام زمان است به او می‌گوید به احمد الحسن بپیوندد، از کجا معلوم می‌شود که این رویا توسط شیاطین ساخته نشده است؟ درست است که بر طبق روایات شیاطین نمی‌توانند به چهره‌‌ی اهل بیت علیهم السلام در بیایند اما آیا ما چهره‌‌ی امامان را دیده‌ایم؟ آیا نمی‌شود شیاطین به چهره‌‌ی شخصی غیر از ائمه در خواب ما ظاهر شوند و به گونه‌ای رفتار کنند که ما گمان نماییم مثلا امام زمان را در خواب دیده‌ایم؟ خصوصا اینکه فکر و ذهن شخص نیز درگیر این موضوع بوده که آیا در خواب امام را می‌بیند یا نه.
دوم: استخاره!
- آیا این افراد حاضرند مثلا برای طلاق دادن همسرشان و به ازدواج در آوردن آنها به دیگری استخاره بگیرند و اگر خوب آمد، انجامش دهند؟
- اگر بر دجّال بودن احمد الحسن استخاره گرفتیم و خوب آمد باز هم استخاره حجت است؟
- چگونه است که وقتی پاسخ استخاره درباره‌‌ی حقانیت احمد الحسن بد می‌آید، یا نیّت فرد مشکل داشته یا دست شیطان در کار است، یا شرایط استخاره لحاظ نشده؛ اما وقتی خوب می‌آید بی هیچ شک و شبهه‌ای قابل استناد است؟
- مگر نه اینکه استخاره، در مواقعی انجام می‌شود که فرد بین دو راه مخیّر است اما نمی‌داند خیرش در کدام است؟ یعنی دو راهی که پیش رو دارد، هیچ کدام حرام یا باطل نیست و اجازه‌‌ی انجام هر دو را دارد اما نمی‌داند کدام بهتر است؛ وگرنه برای انجام دادن یا ندادن فعل باطل که کسی استخاره نمی‌گیرد! آیا در بحث اعتقادات می‌توان گفت دو راه پیش رو داریم که هر دو هم مجاز هستند؟ می‌شود هم اعتقاد داشتن به احمد الحسن حق باشد و هم اعتقاد نداشتن به او؟
- در شرع ما کجا آمده که درباره‌‌ی اعتقادات استخاره کنیم؟ مگر نه اینکه استخاره در بحث انجام اعمال – آن هم آنهایی که مُباحند، نه فعل حرام یا واجب – صورت می‌گیرد و مباحث اعتقادی باید با عقل و استدلال صحیح برای فرد حل شود؟
