نویسنده: زهرا مرادی
در تورات، چنین آمده که بعد از طوفان نوح، مردم تصمیم می گیرند برج بلندی بسازند. لذا متحد و یکپارچه به تهیه ی خشت و قیر می پردازند. خداوند نزول می کند تا ببیند بنی آدم مشغول چه کاری است! وقتی پایین می آید و یکپارچگی آنها را می بیند، با خود می گوید این جماعت متحد، قادر به انجام هر کاری خواهند بود، پس بهتر است زبان های آنها را متفاوت سازم تا دیگر سخن همدیگر را نفهمند و به سبب این اختلاف، از نزد یکدیگر پراکنده شوند. متن کتاب مقدس، چنین است:
"و گفتند بیایید شهری برای خود بنا نهیم و برجی را که سرش بآسمان برسد تا نامی برای خویشتن پیدا کنیم مبادا بر روی تمام زمین پراکنده شویم. و خداوند نزول نمود تا شهر و برجی را که بنی آدم بنا می کردند ملاحظه نماید.[1] و خداوند گفت همانا قوم یکی است و جمیع ایشانرا یک زبان و این کار را شروع کرده اند و الان هیچ کاری که قصد آن بکنند از ایشان ممتنع نخواهد شد. اکنون نازل شویم و زبان ایشانرا در آنجا مشوّش سازیم تا سخن یکدیگر را نفهمند. پس خداوند ایشان را از آنجا بر روی تمام زمین پراکنده ساخت و از بنای شهر باز ماندند. از آن سبب آنجا را بابل نامیدند زیرا که در آنجا خداوند لغت تمامی اهل جهان را مشوشش ساخت و خداوند ایشان را از آنجا بر روی تمام زمین پراکنده نمود."[2]
از همین متن کوتاه از کتاب مقدس، سوالات زیادی برای خواننده ایجاد می شود. سوالاتی مانند:
آیا خدای کتاب مقدس، نمی تواند بدون آنکه نزول کند، از کار بنی آدم باخبر شود؟
آیا خدای کتاب مقدس، از اتحاد انسان ها می ترسد یا نسبت به آن حسادت می ورزد که ایشان را اینچنین پراکنده می سازد؟
آیا خدای کتاب مقدس، از اینکه در آینده انسان ها قادر به درک زبان یکدیگر خواهند بود، بی اطلاع بوده و آیا اکنون در تدارک نقشه ای دیگر برای ایجاد اختلاف بین آدمیان است؟
آیا خدای کتاب مقدس، خدایی معقول و مقبول است؟
آیا کتاب مقدس، واقعا کتابی مقدس و از جانب خدای متعال است؟
...
[1] در کتاب مقدس تفسیری، اثری از نزول خدا باقی نمانده و این جمله چنین تغییر یافته: "اما هنگامی که خداوند به شهر و برجی که در حال بنا شدن بود نظر انداخت، گفت": عهد عتیق، تورات، سِفر پیدایش، باب 11، بند 5.
[2] عهد عتیق، تورات، سِفر پیدایش، باب 11، بندهای 1 تا 9.
