بسم الله الرحمن الرحیم
اصول دین برای کودکان
با اهتمام: زهرا و سارا انتظارخیر؛ زهرا مرادی
دوره‌ی «اصول دین» با هدف آشنایی فرزندان‌‌‌‌‌مان با مبانی اعتقادی شیعی برای گروه سنّی 8 تا 12 سال، توسط کارشناسان و مربیان خانه‌ی کودک و نوجوانانِ بنیاد علمی فرهنگی محمد (ص) تدوین گردیده است.
بدیهی است ادبیاتی که برای کودکانِ هشت ساله به کار برده می‌شود، با ادبیاتی که برای یک دانش آموز 12 ساله به کار می‌رود، متفاوت است و مربی ناگزیر است بسته به شرایط مخاطب، بدون تغییر چارچوب محتوا، کمی ادبیاتش را تغییر دهد.
از آنجا که درس‌های این دوره، کوتاه هستند، این قابلیت را دارند که بدون لطمه رساندن به بودجه بندی محتوای درسیِ مدارس، در کلاس‌های متفاوتی مانند زنگ قرآن، پرورشی، مهارت‌های زندگی و حتی دروس دیگر ارائه گردند. با این وجود، به صورت مشخص به دانش آموزان تاکید گردد که این بخش از کلاس (مثلا یک ربعِ ابتدای کلاس) به «اصول دین» اختصاص دارد تا متوجه اهمیت آن و تمایزش از سایر مطالب باشند.
درس سیزدهم: امام زنده‌ی زمان
تذکر تربیتی: توجه و مراجعه به امام زنده‌ی زمان + سلام صبحگاهی به امام
متن محتوا:
جلسه‌ی گذشته گفتیم خداوند مهربان پس از آخرین پیامبرش حضرت محمد، مردم را بدون سرپرست و راهنما رها نکرد و دوازده امام مهربان برای هدایت و خوشبختی مردم تعیین کرد. اسم امام‌ها را یک بار به ترتیب با هم بگوییم. {مربی به دانش آموزانی که هنوز نمی‌توانند نام امام‌ها را به ترتیب نام ببرند، تاکید کند تا هفته‌ی آینده فرصت دارند تا یاد بگیرند.}
پیامبر، این دوازده امام را که از هر پدر و مادری دلسوزتر بودند به مردم معرفی کرد و از همه قول گرفت حرف امام زمان‌شان را گوش دهند، با آنها بدرفتاری نکنند، آنها را دوست داشته باشند و تنهایشان نگذارند. مردم هم قول دادند. حتی تک به تک رفتند و با حضرت علی که قرار بود بعد از پیامبر، به امامت برسد، دست دادند و قول دادند همیشه همراه حضرت علی باشند و حرف‌های ایشان را گوش دهند.
اما بعد از پیامبر خیلی از مردم زیر قول‌شان زدند و نه تنها حرف امام‌ها را گوش ندادند، بلکه آنها را در مقابل آدم‌های بدجنس تنها گذاشتند. آدم‌های بدجنسی که دل‌شان می‌خواست به مردم زور بگویند و بدون اینکه کسی به آنها اعتراضی کند هر بلایی می‌خواهند سر مردم بیاورند. آنها وقتی دیدند مردم سرگرم زندگی خودشان هستند و امام‌ها را فراموش کرده‌اند، از فرصت استفاده کردند و سعی کردند امام‌های مهربان ما را از بین ببرند. با بعضی از امام‌ها مثل امام حسین جنگیدند و بعضی از امام‌ها را هم به زندان انداختند. خلاصه کار به جایی رسید که امام‌های ما را یکی بعد از دیگری شهید کردند.
تا اینکه نوبت به امامت دوازدهمین امام یعنی حضرت مهدی رسید. چون مردم قدر امام‌های مهربان‌مان را ندانسته بودند، خدا هم از آنها ناراحت شد و برای اینکه جان آخرین امام حفظ شود و او هم مانند یازده امام قبلی کشته نشود، حضرت مهدی را از دسترس مردم خارج کرد. یعنی کاری کرد که کسی امام را نبیند و اگر هم دید، امام را نشناسد. به این وضعیت اصطلاحا «غیبت» می‌گویند.
پس امام دوازدهمِ ما حضرت مهدی الان زنده هستند ولی غایبند. یعنی بین ما زندگی می‌کنند، در کوچه و خیابان‌ها‌مان راه می‌روند، حتی ممکن است ایشان را ببینیم ولی نشناسیم.
همانطور که جلسه‌ی پیش گفتم، اسم ایشان «محمد» است. لقب‌شان «مهدی» و «صاحب الزمان» است. به ایشان امام زمان هم می‌گوییم. چون امام این زمان هستند.
تولد امام زمان‌مان، در نیمه‌ی شعبان سال 255 هجری قمری و در شهر «سامرا» در کشور عراق بوده است. پدرشان، امام یازدهم یعنی «امام حسن عسکری» و مادرشان «نرجس خاتون» بودند.
الان بیش از هزار سال است که امام مهربان ما در همین کره‌ی زمین در کنار مردم به صورت ناشناس زندگی می‌کنند و در غیبت هستند.
بچه‌ها؛ به نظرتان می‌شود عمر کسی هزار و خورده‌ای سال باشد؟ {مربی، پاسخ بچه‌ها را بشنود و کسی را که بگوید «اگر خدا بخواهد می‌تواند» تشویق کند.}
خدای بزرگ برای اینکه مردم از طولانی بودن عمر امام زمان تعجب نکنند و پیش خودشان نگویند مگر می‌شود کسی انقدر عمر کند، نمونه‌های متعددی را در طول تاریخ گذاشته که عمرشان بسیار بیشتر از امام زمان ما بوده. مثل کی؟ مثل حضرت نوح علیه السلام که 2500 سال عمر کرد. (حضرت نوح یکی از پیامبران بزرگ خدا بود)
پس اگر کسی به ما بگوید «مگر می‌شود سنّ امام زمان هزار و خورده ای سال باشد؟» به او چه می‌گوییم؟
آفرین! می‌گوییم «اگر خدا بخواهد، می‌شود. نمونه اش حضرت نوح علیه السلام که 2500 سال عمر کرد!»
...
خب آیا اینکه امام زمان ما در غیبت هستند، معنی‌اش این است که دیگر نمی‌توانیم با ایشان ارتباط داشته باشیم؟ نه! معنی‌اش این نیست.
درست است که ما نشانیِ خانه‌ی امام زمان را نمی‌دانیم و یا قیافه‌شان را نمی‌شناسیم؛ اما هر وقت که بخواهیم می‌توانیم با امام مهربان‌مان صحبت کنیم. یادتان باشد با اینکه ما امام را نمی‌بینیم، ایشان ما را می‌بیند؛ حرف‌ها‌مان را می‌شنود؛ و خیلی وقتها در خیلی جاها بدون اینکه فهمیده باشیم کمک‌مان کرده‌اند و می‌کنند.
پس برای اینکه با امام زمان‌مان صحبت کنیم، لازم نیست حتما برویم پیش امام و خودشان را ببینیم. کافی است با همین زبان مادری در هر جایی که هستیم (مثلا همین جا) با امام صحبت کنیم؛ یا مثلا صبح که از خواب بیدار می‌شویم به ایشان سلام بدهیم، ... امام صدای ما را می‌شنوند و به ما توجه می‌کنند.
بیایید با هم یک قرار بگذاریم. از این به بعد صبح‌ها که از خواب بیدار می‌شویم، به امام مهربان‌مان هم سلام بدهیم. بگوییم سلام امام زمان. اینجوری به امام نشان می‌دهیم که به یادشان هستیم و دوست‌شان داریم.
خب یک مروری بکنیم ببینیم امروز چه چیزهایی یاد گرفتیم؟
- گفتیم حضرت مهدی امام چندم ما هستند؟ دوازدهم
- اسم پدرشان چیست؟ امام حسن عسکری (امام یازدهم)
- اسم مادرشان چیست؟ نرجس خاتون
- در کجا به دنیا آمدند؟ شهر سامرا در کشور عراق
- الان در کجا هستند؟ در روی همین کره‌ی زمین بین مردم زندگی می‌کنند ولی کسی نمی‌داند دقیقا کجا. چون حتی اگر ایشان را ببینیم نمی‌شناسیم.
- چرا در غیبت و ناشناس زندگی می‌کنند؟ چون مردم قدر امام‌های قبلی را ندانستند و آنها را در مقابل آدم‌های بدی که دشمن امام‌ها بودند، تنها گذاشتند و امام‌های ما یکی یکی شهید شدند. خدا هم امام آخر را از دسترس مردم خارج کرد تا هم مردم جریمه شوند و هم جان آخرین امام حفظ شود.
آفرین به شما دخترهای (پسرهای) باهوش من. سلام دادن صبحگاهی به امام زمان هم یادمان نمی‌رود.
