بسم الله الرحمن الرحیم
سواد زندگی
نویسنده: زهرا مرادی
دوره‌ی «سواد زندگی» با هدف ایجاد مهارتهای ضروری در فرزندانمان برای داشتن یک زندگی سالم، شاد و موفق، توسط کارشناسان و مربیان خانه‌ی کودک و نوجوانِ بنیاد علمی فرهنگی محمد (ص) برای گروه سنّی 9 تا 12 سال تدوین گردیده است.
جلسه بیست و هشتم: مثل پیامبرم محمد امین!
موضوع: امانتداری
چکیده‌ی درس: معنا و مصادیق امانتداری + الگوگیری از پیامبرمان محمد امین + جایگاه شخص امین نزد خدا و مردم + در مقابل همه امانتدار باشیم، چه دوست، چه دشمن
محتوا:
ابتدای جلسه، مربی انیمیشن مهارتهای زندگی با عنوان «رسم امانتداری» را برای بچه‌ها نمایش می‌دهد:
انیمیشن «رسم امانتداری»
خب همانطور که از فیلمی که دیدید، مشخص است، موضوع این جلسه‌ی ما «امانتداری» است. اول، یکی تعریف کند ببینیم امانتداری یعنی چه؟ ... آیا امانتداری فقط درباره‌ی حفظ وسیله‌ای است که از کسی قرض گرفته ایم؟ ... {مربی صحبت‌های بچه‌ها را می‌شنود و بحث را به گونه‌ای هدایت می‌کند که موارد زیر جزو مصادیق امانتداری مطرح شوند.}
- چیزی را از کسی قرض گرفته‌ایم،
- وسیله‌ای که مال دیگری است و پیش ما جا مانده
- چیزی که به شخص خاصی اختصاص ندارد ولی برای استفادهی عموم مردم است (بیت المال)
- رازی از کسی می‌دانیم (البته درباره‌ی راز یک استثنا وجود دارد. آن هم این است که هیچ رازی را از پدر و مادرمان مخفی نکنیم. پدر و مادر، دلسوزترین افراد به ما هستند و از هر کسی بیشتر خیر و صلاح ما را می‌خواهند. پس نه راز خودتان و نه راز دوست‌‌‌تان را از پدر و مادرتان مخفی نکنید.)
سپس مربی این تذکر را می‌دهد که: امانتداری جزو ویژگی‌های خیلی ارزشمند و مهم است. آنقدر مهم که خداوند هیچ پیامبری را به مقام پیامبری انتخاب نکرد مگر اینکه او امانتدار بود. یعنی اگر کسی امانتدار نبود، امکان نداشت از طرف خدا به عنوان پیامبر انتخاب شود. پس امانتداری برای خدا خیلی مهم است. برای مردم هم خیلی مهم است. مردم نسبت به کسی که امانتدار است، حس خوبی دارند. از او احساس امنیت می‌کنند. به او اعتماد دارند و احترام می‌گذارند. اگر مثلا کسی بخواهد برای شرکتش کارمند یا مدیر یا حسابدار یا آبدارچی استخدام کند، ترجیح می‌دهد یک کسی را استخدام کند که امانتدار باشد، نه اینکه نسبت به وسایل شرکت یا مردم بی تفاوت باشد یا خدای نکرده آنها را برای خودش بردارد.
بچه ها، یادتان است در کتاب هدیه‌های سال دوم، خواندید که به پیامبر مهربان‌مان حضرت محمد (ص) محمد امین می‌گفتند؟ به این خاطر به ایشان امین می‌گفتند که خیلی امانتدار بودند. حتی کسانی که از پیامبر خوش شان نمی‌آمد و با او دشمن بودند، اگر می‌خواستند به مسافرت بروند، با خیال راحت می‌رفتند سراغ پیامبر و وسایل شان را پیش پیامبر به امانت می‌گذاشتند. چون آنها می‌دانستند هیچ کس امانتدارتر از پیامبر نیست و پیامبر به این کار ندارد که چه کسی با او دوست است، چه کسی دوست نیست. از وسایل همه حتی آنهایی که همیشه به پیامبر بدی می‌کردند، به خوبی مواظبت می‌کرد. ما هم باید مثل پیامبرِ مهربان‌مان درباره‌ی همه امانتدار باشیم. چه آنهایی که دوست‌مان هستند، چه آنهایی که دوست‌مان نیستند یا حتی از دست‌شان ناراحت هستیم.
مثلا یکی از دوستان مان، رازی را درباره‌ی خودش را برایمان تعریف کرده. بعد، سر یک چیزی با هم دعوایمان شده و از دستش عصبانی هستیم. خیلی کار بدی است که وقتی با او قهر کرده‌ایم برویم رازش را به بقیه بگوییم. او به ما اعتماد کرده بوده و رازش پیش ما امانت است. مهم نیست که چه کار بدی با ما کرده. ما نباید به اعتماد او خیانت کنیم و رازش را به کسی بگوییم. ما امانتداریم؛ مثل پیامبر مهربان مان، محمد امین!
