یکی از آموزه های رفتاری در دین زرتشتی که نشانگر جایگاه زن در این آیین است، برخورد توهین آمیز با زنانی است که فرزندی مرده به دنیا می‌آورند. زنانی که علاوه بر تحمل درد و رنج ناشی از آسیب جسمانی، می‌بایستی تحقیر و توهین‌های اطرافیان را نیز تاب بیاورند. در اوستا، وندیداد، فرگرد پنجم، بند چهل و پنجم تا پنجاه و هشتم آمده است که زرتشت از اهورامزدا پرسید که اگر زنی، فرزندی مرده به دنیا آورَد مزداپرستان باید با این زن چه کنند؟ و اهورامزدا پاسخ می‌دهد که باید این زن را سی گام دور از آب و آتش و مردم اشَوَن نگه دارند و حتی در جایی که گاوها و گوسفندان نیز از آنجا عبور کنند. باید گرداگرد آن زن، دیواری برآورند. اولین خوراک این زن هم باید سه یا شش یا نه جام گمیز (ادرار گاو) به همراه خاکستر باشد. این زن نباید تا سه شب آب بنوشد. و باید تا نه شب دیگر تنها بماند و جدا از مزداپرستان زندگی کند. سپس باید تن و جامه‌ی خود را با ادرار گاو نر و آب بشوید تا پاک شود. البته دیگر هیچ کس حق ندارد از لباس‌های او استفاده کند مگر افراد ناپاک![1]
شگفت انگیزتر از همه این است که در بند هفتادم از فرگرد هفتم، چنین آمده است که زرتشت از اهورامزدا پرسید: «ای دادار جهان استومند، ای اشون؛ اگر تن ناپاک آن زن دچار تب لرزه شود یا آسیب‌های دوگانه‌ی گرسنگی و تشنگی بدو روی آورد، آیا رواست که آب بنوشد؟» در بند هفتاد و یکم اهورامزدا پاسخ می‌دهد که این زن در این حالت می‌تواند با اجازه‌ی موبدان یا دیگر مردان آب بنوشد! و در بند هفتاد و دوم آمده است که این زن -حتی در حال تشنگی زیاد- اگر بدون اجازه‌ی موبدان، آب بنوشد باید چهارصد تازیانه بر او زد![2]
به راستی زنی که فرزندش در زهدان مرده است، در کنار همه‌ی دردها و رنج‌های جسمی و روحی باید چنین مورد ستم و تحقیر قرار گیرد؟ آیا این زنِ رنج‌دیده به دلداری و محبت اطرافیان نیاز ندارد؟ آیا باید چندین شبانه روز در بدترین حالت ممکن او را نگه داشت و خاکستر و ادرار در دهانش ریخت؟؟ باید به او تشنگی داد و اگر از سر نیاز، بدون اجازه‌ی موبدان آب نوشید؛ باید به او چهارصد تازیانه زد؟؟
منبع: پایگاه تخصصی فرق و ادیان
[1]وندیداد ، پژوهش ژام دارمستتر ، ناشر دنیای کتاب ، تهران ، ۱۳۸۴ ، ص ۱۲۷ – ۱۳۰
[2]وندیداد ، پژوهش ژام دارمستتر ، ناشر دنیای کتاب ، تهران ، ۱۳۸۴ هـ ش ، ص ۱۵۵ – ۱۵۶
