بسم الله الرحمن الرحیم

سواد زندگی

   

نویسنده: زهرا مرادی

   

دوره‌ی «سواد زندگی» با هدف ایجاد مهارت‌های ضروری در فرزندانمان برای داشتن یک زندگی سالم، شاد و موفق، توسط کارشناسان و مربیان خانه‌ی کودک و نوجوانِ بنیاد علمی فرهنگی محمد (ص) برای گروه سنّی 9 تا 12 سال تدوین گردیده است.

    

جلسه بیست و چهارم: یا راهی می‌یابم یا راهی می‌سازم!

   

موضوع: تمرکز بر داشته‌ها؛ به جای حسرت بر نداشته‌ها!

   

چکیده‌ی درس: با تمرکز بر نداشته‌ها، فقط حال خود را بدتر می کنیم و حس خوشبختی و موفقیت نخواهیم داشت + با تکیه بر داشته‌هایی که خداوند مهربان به ما ارزانی داشته، برای دستیابی به موفقیت و خوشبختیِ خود و بقیه، بکوشیم.

   

محتوا:

مربی، با مروری بر موضوع تفاوتهای فردی می‌گوید: همانطور که در جلسه‌های قبلی گفتیم ما آدم‌ها در قیافه و ظاهر و استعداد و خانواده و شرایط زندگی و مکان تولد و ... با هم فرق داریم. ممکن است به نظرمان بیاید فلان دوستمان که قدش بلندتر از ماست، پدرش دکتر است، خانه‌شان بزرگتر از خانه‌ی ما و ماشین‌شان گران‌تر از ماشین ماست، در فلان شهر یا کشور که امکانات بهتری از محل زندگی ما دارد زندگی می‌کند، ... خوشبخت‌تر و موفق‌تر از ماست. و همین مسئله باعث نا امیدی و ناراحتی ما شود. یا مثلا کسی که مادرزادی یا در اثر حادثه‌ای، چشم‌هایش نمی‌بیند یا پاهایش توان حرکت ندارند، مدام خود را با بقیه مقایسه کند و از اینکه مثل دیگران نمی‌تواند ببیند یا راه برود غصه بخورد.

درست است که بعضی‌ها نسبت به ما شرایط و امکانات بهتری دارند؛ و یا آدم با دو چشم سالم و بینا راحت‌تر از کسی که چشمش نمی‌بیند زندگی می‌کند، ولی اگر بنشینیم و فقط غصه‌ی این را بخوریم که چرا فلان چیز را بقیه دارند و من ندارم، چه فایده‌ای به حالمان خواهد داشت؟ آیا اوضاع‌مان بهتر می‌شود؟ نه. با این کار، هم حال خودمان را بدتر می‌کنیم و هم امید و انگیزه‌مان را برای رسیدن به آرزوها و موفقیت‌هایی که دوست داریم از دست می‌دهیم.

بیایید یک فیلم از زندگی آقایی به نام کایل که به طور مادرزادی دست و پا ندارد ولی دوست داشته ورزشکار موفقی شود، ببینیم:

   

«فیلم کایل مینارد»

پس قرار نیست اگر چیزی در زندگی ما، باب میل مان نیست، چه از نظر جسمی، چه از نظر خانوادگی یا از نظر مالی، یا هر چیز دیگری که فکرش را بکنید، متوقف شویم و با خودمان بگوییم نمی‌شود، نمی‌توانم، من که مثل فلانی فلان امکانات یا فلان شرایط را ندارم، ... کار مفید و به درد بخور این است که از توانایی‌هایی که خدای مهربان در اختیارمان گذاشته بهترین استفاده را بکنیم و ببینیم با شرایط موجود چطور می توانیم به هدف‌ها و آرزوهامان برسیم و خوشبخت و موفق شویم. قبل از هر چیز به این نکته توجه کنید که هر کس که مثلا در یک خانواده‌ی تحصیل کرده یا ثروتمند به دنیا بیاید، یا زیباتر یا قوی‌تر از بقیه باشد، حتما یک انسان موفق و خوشبخت نمی‌شود. در عوض، خیلی‌ها هستند که امکانات و شرایط مناسبی ندارند ولی با تلاش و پشتکار توانسته‌اند به موفقیت و خوشبختی برسند.

همه‌ی شما لیونل مسی را می‌شناسید او سال 2018 به عنوان بهترین و ثروتمندترین ورزشکار جهان انتخاب شد. اما آیا می‌دانستید مسی در یک خانواده‌ی بسیار فقیر در کشور آرژانتین به دنیا آمده بود؟ و از این جالب‌تر اینکه وقتی یازده سالش بود متوجه شد اختلال هورمون رشد دارد؛ یعنی بدنش نمی‌توانست مثل بقیه‌ی هم سن و سالهایش رشد کند. اگر مسی همان موقع با خودش می‌گفت من که بدبختم، من که مریضم، من که فقیرم و برای فوتبالیست شدنش تلاش نمی‌کرد، به نظرتان بهترین ورزشکار جهان می‌شد؟                        

یا دکتر محمد خزائلی که به او محمد نابغه هم می‌گفتند. او وقتی دو سالش بود در اثر یک بیماری بینایی‌اش را از دست داد. ولی هیچ وقت با خودش نگفت من که کورم، من که کاری از دستم بر نمی آید، ... او همیشه در مدرسه شاگرد اول بود و در 12 سالگی حافظ کل قرآن شد. می‌دانید حروف فارسی را چطور یاد گرفت؟ وقتی با دوستانش به قبرستان می‌رفتند، از آنها می‌خواست تا دستش را روی حروفی که روی قبرها حک شده بود قرار دهند و به او بگویند این چه حرفی است. محمد نابغه، با تلاش و پشتکار درسش را تا مقطع دکتری در رشته‌های ادبیات و حقوق ادامه داد. زبان‌های فارسی، عربی، انگلیسی و فرانسوی را کامل یاد گرفت و کارهای بزرگی برای مردم خصوصا نابینایان انجام داد ...

پس یادمان نرود خدای مهربان به هر کدام از ما آنقدر نعمتهای خوب و ارزشمند داده که با کمک آنها می‌توانیم بزرگترین آرزوهایمان را برآورده کنیم و احساس خوشبختی داشته باشیم. به شرط آنکه مدام به نداشته‌هایمان فکر نکنیم و افسوس نخوریم. حتی اگر در بعضی کارها ناتوان بودیم و عده‌ای، ما را به خاطر آن ناتوانی‌ها یا نداشته‌ها مسخره یا اذیت کردند، نباید روحیه‌مان را از دست بدهیم و نا امید بشویم. انسان موفق کسی است که از توانمندی‌هایی که دارد استفاده کند و با تلاش و امید به خدا به آرزوهایش برسد. من مطمئنم تک تک شما انسان‌های فوق‌العاده‌ای هستید و برای رسیدن به موفقیت و خوشبختی، یا رهی پیدا می‌کنید یا راهی می‌سازید. موفقیتی که نه فقط خودتان را خوشبخت کند، بلکه به بقیه هم کمک کند احساس بهتری داشته باشند و خوشبخت‌تر زندگی کنند. در این مسیر همیشه از خدا کمک بخواهید و یادتان نرود بابت همه‌ی چیزهای ارزشمندی که در اختیارمان گذاشته، از خدا تشکر کنید.

در انتها، بچه‌ها با کمک یکدیگر، درِ کلاس را به تابلویی با عنوان «یا راهی می‌یابم یا راهی می‌سازم» تبدیل می‌کنند. در طراحی این تابلو، از هر گونه خلاقیتی می‌توانند استفاده کنند مانند استفاده از اِلِمان‌های جهت‌های مختلف در کنار بادبادک‌ها و بالن‌هایی که راه خود را به آسمان پیدا می‌کنند و متوقف نمی‌شوند، یا موشکی که در حال پرتاب به آسمان است (به نشانه‌ی انگیزه‌ی قوی برای پیشرفت و اینکه موانع نمی‌توانند سدّ راهمان شوند) و یا هر ایده‌ی دیگری که نشان‌دهنده‌ی پویایی و عدم توقف در مسیر پیشرفت و موفقیت باشد. در طراحیِ درِ کلاس، می‌توانید از مدل‌های زیر ایده بگیرید: