بسم الله الرحمن الرحیم
من بچه شیعه هستم
با اهتمام: زهرا و سارا انتظارخیر؛ زهرا مرادی
دوره‌ی «من بچه شیعه هستم» بر مبنای کتاب شعری با همین نام نوشته‌ی محمد هادی صدرالحفاظی، برای گروه سنّی 7 تا 9 سال، توسط کارشناسان و مربیان خانه‌ی کودک و نوجوانانِ بنیاد علمی فرهنگی محمد (ص) تدوین گردیده است. در این دوره، کودکان علاوه بر حفظ شعری زیبا درباره‌ی هر کدام از چهارده معصوم، با گوشه‌ای از زندگانی اهل بیت علیهم السلام آشنا می‌شوند و معرفت و محبت‌شان نسبت به ایشان بیشتر می‌گردد.
درس اول: من بچه شیعه هستم
موضوعات مورد بررسی:
- آشنایی با مفهوم «شیعه» (پذیرش، محبت، پیروی نسبت به خدا، پیامبر و اهل بیت علیهم السلام)
- ویژگی‌های اخلاقی شیعه (زینت بودن برای اهل بیت)
متن محتوا:
در این دوره که اسمش «من بچه شیعه هستم» است، می‌خواهیم با همدیگر کلی چیزهای خوب یاد بگیریم، قصه‌ها و شعرهای قشنگ بخوانیم و یک کاردستی زیبا درست کنیم. خلاصه قرار است خیلی بهمان خوش بگذرد. اول از همه برویم سراغ شعر امروز:
من بچه شیعه هستم خدا را می‌پرستم
خــدای پـــاک و دانــــا مـهــربـان و تــوانـا
یک شعر قشنگ و ساده اما با یک عالمه حرف‌های مهم.
در این شعر گفتیم «من بچه شیعه هستم». پس اول از همه ببینیم معنی «شیعه» چیست. شیعه یعنی پیرو و یاور. یعنی کسی که دنباله روی یک فرد خاص است، او را دوست دارد، حرفهایش را گوش می‌دهد و کمکش می‌کند. اینکه ما می‌گوییم شیعه هستیم، در واقع منظورمان این است که پیرو خدا، پیامبر خدا و دوازده امام هستیم. آنها را دوست داریم و به حرف‌شان گوش می‌دهیم.
خدای مهربان گفته کسانی که شیعه هستند را دوست دارد و آنها را به بهشت می‌برد.[1]
کسانی که شیعه‌ی واقعی هستند، چون به حرف‌های خدا، پیامبر و امام‌ها گوش می‌دهند و کارهای خوب و عاقلانه انجام می‌دهند، اخلاق و رفتار خوبی دارند. مثلا آدم‌های مهربان، راستگو، امانتدار و خوش قولی هستند. پس اگر ما به خدا و پیامبر و امام‌ها اعتقاد داریم و دوست‌شان داریم، سعی کنیم اخلاق و رفتارمان را هم خوب کنیم تا هروقت کسی ما را دید، بگوید به به؛ چقدر کسانی که طرفدار و پیرو امام‌ها هستند، آدم‌های خوبی هستند. نه اینکه رفتار ناجور و زشتی انجام بدهیم که بقیه بگویند واه واه؛ اینهایی که طرفدار حضرت محمد و امام‌ها هستند، چقدر آدم‌های بداخلاق یا خدای نکرده بدی هستند.
امام‌های ما هم همیشه همین سفارش را به ما داشته‌اند. گفته‌اند جوری رفتار کنید که برای ما زینت باشید. زینت یعنی چی؟ یعنی چیزی که باعث قشنگی و افتخار می‌شود. مثلا مادر من وقتی به عروسی یا جشن مهمی می‌رود، یک گردن بند خیلی قشنگ می‌اندازد. آن گردن بند، یک جور زینت است و هرکس ببیند می‌گوید به به چقدر به شما می‌آید؛ خیلی قشنگ شده‌اید. حالا اگر به جای آن گردن بند، مادرم مثلا یک پارچه‌ی کثیف به گردنش ببندد، آیا قشنگ می‌شود؟ نه. هرکس که ببیند می‌گوید اَه اَه این چه چیز زشتی است به خودت آویزان کرده‌ای؟
حالا امام‌های مهربان ما، به ما گفته‌اند جوری رفتار کنید که برای ما زینت باشید. هرکس شما را دید بگوید به به؛ چقدر آدم‌های خوبی پیرو امام‌ها هستند؛ نه اینکه کاری کنید که باعث خجالت ما بشود و بقیه بگویند ببینید یاران و طرفداران امام‌ها چقدر آدم‌های بدی هستند. [2]
پس، از این به بعد بیشتر مراقب رفتارمان باشیم. چون رفتار خوب ما باعث می‌شود دیگران درباره‌ی امام‌های مهربان‌مان حرف‌های خوب بزنند و برعکس، رفتار بدمان باعث می‌شود بقیه راجع به امام‌های خوب‌مان، فکرهای بد بکنند.
حالا یک بار دیگر، شعری که امروز یاد گرفتیم را با هم بخوانیم ببینیم یادمان مانده یا نه!
من بچه شیعه هستم خـدا را می‌پرستم
خــدای پــــاک و دانـــا مـهـــربـان و تــوانـا
آفرین به شما بچه شیعه‌های عزیز.
خب حالا بیایید یک کاردستی خوشگل درست کنیم. کاردستی امروز ما یک فرشته است. حالا چرا فرشته؟ برای اینکه هر وقت چشم‌تان به این کاردستی افتاد یادتان بیفتد خدا گفته کسانی که شیعه هستند را به بهشت می‌برد. حالا چه کسانی دوست دارند به بهشت بروند؟ ...
گفتیم به چه کسانی شیعه می‌گویند؟ کسانی که خدا، پیامبر و امام‌ها را
- قبول دارند
- دوست‌شان دارندو با آنها دشمنی نکنند
- به حرف‌های‌شان گوش می‌دهند
پس یادمان باشد کسی که مثلا یک یا چند تا از امام‌ها را قبول نداشته باشد، حتی اگر یک عالمه کار خوب کند، خدا از دستش راضی نیست.
یا اگر خدا و پیامبر و همه‌ی امام‌ها را قبول داشته باشد، دوست‌شان هم داشته باشد اما حرف‌شان را گوش ندهد، شیعه‌ی واقعی نیست.
پس هرکس این سه تا شرطی که گفتیم داشته باشد، به بهشت می رود. آن سه شرط کدام بود؟ خدا، پیامبر و امام‌ها را قبول داشته باشد، دوست‌شان داشته باشد و به حرف‌های‌شان گوش بدهد.
البته بچه‌ها، خیلی از مردم در دنیا هستند که مثلا پیامبر ما یا امام‌ها را نمی‌شناسند؛ یا اینکه شناخت درستی از آنها ندارند. خب طبیعی است که از این افراد انتظار نمی‌رود که پیامبر و امام‌ها را دوست داشته باشند و به حرف‌شان گوش بدهند. پس حواس‌مان باشد درباره‌ی بقیه‌ی مردم قضاوت نکنیم. مثلا نگوییم آخ آخ فلانی که اصلا امام‌ها را قبول ندارد، به بهشت نمی‌رود. حرف ما این بود که وقتی می‌گوییم ما شیعه هستیم، یعنی خدا، پیامبر و امام‌ها را شناخته‌ایم، آنها را قبول داریم، دوست‌شان داریم و باید به حرف‌شان هم گوش دهیم. اگر اینطوری بودیم، شیعه‌ی واقعی هستیم و به بهشت می‌رویم.
حالا برویم سراغ کاردستی.
وسایل مورد نیاز برای ساخت فرشته‌ی کاغذی:
1. کاغذ A4 سفید
2. توپ کوچک سفید یا مقوا برای صورت
3. چسب مایع یا حرارتی
4. قیچی
5. وسایل تزیینی مانند مروارید طلایی
روش ساخت:
یک برگه‌ی A4 را از عرض تا کرده، برش دهید.
حالا هر دو قطعه کاغذ را از قسمت عرضی، به صورت بادبزنی تا بزنید. یکی از بادبزن‌ها را با قیچی از وسط نصف کنید و دیگری را هم از ناحیه‌ی وسط خم کنید تا شکل پروانه‌ای به خود بگیرد.
یکی از بادبزن‌های برش خورده را به عنوان پیراهن فرشته استفاده کنید (دیگری را برای کاردستیِ دانش آموز بعدی استفاده نمایید).
قسمت بالاییِ پیراهن فرشته را توسط چسب مایع به وسط بادبزن بزرگتر (بال فرشته) بچسبانید (مطابق تصویر شماره 2):
با انگشت، نواحی اتصال را فشار دهید تا خوب سفت شود. حالا نوبت چسباندن بخش مرکزیِ بال فرشته است. (تصویر شماره 3) بین شیارهای بادبزن، در قسمت تا، چند قطره چسب بریزید و با دست نگه دارید تا این قسمت هم خوب بچسبد (تصویر شماره 4).
برای قسمت سر، می‌توانید از یک توپ سفید یا یک دایره‌ی مقوایی سفید رنگ و یا حتی گلوله‌ای از پنبه استفاده کنید (تصویر شماره 5). بچه‌ها می‌توانند صورت فرشته را به دلخواه، تزیین یا رنگ کنند. با کمک کاموا می‌توانند مو بگذارند و با استفاده از منجوق یا ماژیک برایش چشم و دهان بگذارند. حتی می‌توانند سفید رهایش کنند.
حالا می‌توانید با استفاده از مرواریدهای طلایی یا هر وسیله‌ی تزیینیِ دیگری لباس فرشته را تزیین نمایید.
[1] رسول رحمت فرمودند: "أَبْشِرْ يَا عَلِيُّ أَنْتَ وَ شِيعَتُكَ فِي الْجَنَّة" یعنی: ای علی بشارت می‌دهم که تو و شیعیانت در بهشت هستید: بحارالانوار، ج 65، ص 136.
[2] امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: "مَعَاشِرَ الشِّيعَةِ كُونُوا لَنَا زَيْناً وَ لَا تَكُونُوا عَلَيْنَا شَيْنا ..." یعنی: ای شیعیان برای ما زینت باشید نه مایه‌ی خجالت: بحارالانوار، ج 65، ص 151.
