با اهتمام: زهرا مرادی
استاد راهنما: مسعود بسیطی
فرض کن از مدرسه به خانه آمدی و دیدی یک جعبه لوازم التحریر کامل و مرغوب روی میز تحریرت است که رویش نوشته شده: «تقدیم به تو که دوستت دارم!» جعبه را باز می‌کنی درست همان هایی که لازمش داشتی! اما نه تولدت است، نه کار خاصی کرده‌ای که برایت جایزه بگیرند، نه عید است و نه حتی می‌دانی اینها را چه کسی برایت خریده.
چه کار می‌کنی؟
آیا دلت نمی‌خواهی بدانی چه کسی تو را انقدر دوست داشته که بی مناسبت چنین کادوی دوست داشتنی‌ای برایت گرفته؟
اگر او را پیدا کنی آیا از لطف و محبتش تشکر نمی‌کنی؟
آیا بی ادبی نیست اگر بفهمی که بوده ولی از او تشکّر نکنی؟
حالا خدایی که بدون آنکه ما کار خاصی کرده باشیم تا مستحقّ داشتن این همه نعمت باشیم، سر تا پای ما را غرق نعمت کرده، شایسته‌ی تشکّر نیست؟ خدایی که به تو بینایی داده؛ صورت زیبا داده؛ کلیه‌‌های سالم داده؛ قدرت حرکت داده؛ عقل داده؛ هوش داده؛ ...
آیا بی ادبی نیست اگر از او تشکّر نکنی؟
البته که بی ادبی است. عقل می‌گوید اگر کسی لطفی در حقت کرد، باید از او تشکر کنی. پس شکرگزاری از خدا، کاری عقلانی است (یعنی عقل تاییدش می‌کند) و نماز راهی برای تشکر از خداست.
پس یکی از دلایلی[1] که نماز می‌خوانیم این است که از خدای مهربان‌مان به خاطر این همه نعمتی که به ما داده، تشکّر کنیم. دختر خوبم؛ پسر عزیزم؛ یادت باشد می‌شد تو از خیلی از این نعمت‌‌ها محروم باشی ولی نیستی!
شاید بگویی خب من تشکر می‌کنم اما چرا با نماز؟ خب همینجوری می‌گویم «خدایا شکرت که به من این همه نعمت دادی» یا می‌گویم «خدایا ممنون؛ خیلی دوستت دارم». امیدوارم مطلب زیر به تو کمک کند تا جواب این سوالت را بفهمی:
[1] دلایل دیگری هم برای نماز خواندن وجود دارد که اگر بقیه‌ی توضیحات سوالات نماز را بخوانی، با بعضی از آنها آشنا می‌شوی.
