نویسنده: زهرا مرادی
بر اساس نظریه‌‌‌‌ی فدا تا پیش از مصلوب شدن مسیح، خداوند هیچگونه داوری درباره‌‌‌‌ی درگذشتگان انجام نمی‌داده است. از یکسو، ارواح پاکان و حتی پیامبران بزرگی همچون حضرت موسی به واسطه‌‌‌‌ی «گناه نخستین» مورد غضب خدا قرار داشت و به بهشت راه نیافته بودند؛[1] و از سوی دیگر خبیثانی که جز آزار دیگران و زیر پا گذاشتن حقوق خدا و بندگانش به کاری نپرداخته بودند، مورد داوریِ خدا قرار نگرفته بودند و به سزای عمل خود نرسیده بودند.[2]
بدین ترتیب، خداوند همگان را تا فرا رسیدن روزی که فرزندش مصلوب شود، بدون داوری نگه داشته بود. پس از آن نیز همهی درگذشتگان را به واسطه‌‌‌‌ی قربانی شدن فرزندش مورد بخشش قرار داد. فارغ از آنکه آن فرد، فرعون جنایتکار باشد یا موسای هدایتگر! [3]
[1]- به اعتقاد اکثر مسیحیان، از آن زمان که آدم با گناه خود از بهشت رانده شد، ارواح همهی قدیسان و پیامبران نیز از ورود به بهشت محروم ماندند و در مکانی به نام «لیمبو» ساکن شدند. زمانی که مسیح با فدیه کردن خود، گناه انسان را خرید، به آنها اجازه‌ی راهیابی به بهشت داده شد:
The Oxford dictionary of the Christian Church, Oxford, 1997, 3rd ed., P.981
[2]- پولس در عهد جدید چنین می‌گوید: «اگر او (خدا) کسانی را که در زمانهای گذشته گناه کرده بودند مجازات نکرد، این هم کاملا عادلانه بود، زیرا او منتظر زمانی بود که مسیح بیاید و گناهان آنان را نیز پاک سازد»: کتاب مقدس تفسیری، نامه به رومیان، باب 3، بند 25.
[3]- همان.
