نویسنده: زهرا مرادی

    

با قبول آموزه‌ی «فِدا» ناگزیریم بپذیریم همه‌​ی کودکان، با آلودگیِ ناشی از «گناه نخستین» به دنیا می‌​آیند. به همین دلیل است که مسیحیان نوزاد تازه متولد شده را غسل تعمید می‌دهند تا مشمول نجات گردد و چنانچه کودک پیش از تعمید بمیرد، گناهکار از دنیا می​‌رود[1] چراکه به دلیل گناهِ پدرش (آدم علیه السلام)، او نیز ناپاک و محکوم به فنا بوده است!

در بیانیه​‌ی شورای کارتاژ[2] چنین آمده که هر کس معتقد باشد کودکانِ تعمید نیافته، نجات پیدا می​‌کنند، باید او را تکفیر کرد:

«اگر کسی بگوید لازم نیست نوزاد را تعمید دهند ... باید وی را تکفیر کرد و این که کسی بگوید در ملکوت آسمان یا هر جای دیگری مکان متوسطی وجود دارد که کودکانی که بدون تعمید از دنیا می­‌روند در آن جا در شادی زیست می­‌کنند باید او را تکفیر کرد.»

بر طبق این نظریه، اگر کودکی پیش از آنکه فرصتی برای غسل تعمید پیدا کند، از دنیا برود، محکوم به عذاب جهنم است؛ و چنانچه پس از تعمید فوت کند، به بهشت وارد می​‌شود. این در حالی است که در هیچ کدام از دو حالت فوق، با اختیارِ خود بهشتی یا جهنمی نشده است![3]

مخالفان مسیحیِ این نظریه به این نکته‌​ی مهم اشاره کرده‌اند که: توبه و پذیرش باید همراه فهم و قبول از سوی شخص تعمید گیرنده باشد. در حالی که این فهم و بینش در مورد اطفال وجود ندارد.[4]

علاوه بر این، در هیچ جایی از کتاب مقدس درباره​‌ی تعمید اطفال سخنی به میان نیامده، اما به تعمید بالغان و حتی خود عیسی مسیح تاکید شده است.[5]

به هر حال هنوز ابهامات متعددی در حوزه‌ی تعمید و نجات کودکان، بدون پاسخ باقی مانده. به راستی عاقبت کودکانی که بدون تعمید از دنیا رفته‌اند، چگونه است؟ آیا همانگونه که برخی مانند آگوستین ادعا می​‌کنند، این کودکان به جهنم می‌​روند؟ آیا پذیرش جهنمی بودنِ کودکی که نه به میل شخصی، بلکه به تقدیر الهی از این دنیا رفته و فرصت گرفتن تعمید را نداشته، عقلانی و عادلانه است؟

---