نویسنده: زهرا مرادی
مسیحیان برای عهد عتیق جایگاه ویژه‌ای قائل هستند اما آموزه‌ی «فدا» با تعالیم عهد عتیق به وضوح در تضاد است. در تورات و سایر بخش های عهد عتیق به دفعات تاکید شده که بار گناه هر کس بر دوش خود اوست و چنین نیست که تاوان خطای کسی را فرد دیگری پرداخت کند:
«ای خدایی که خدای تمام افراد بشر هستی، آیا بخاطر گناه یک نفر، نسبت به تمامی قوم خشمگین می‌شوی؟»[1]
«هر کس باید بسبب گناه خودش کشته شود.»[2]
«خداوند می‌فرماید: «... در آن زمان، دیگر این ضرب المثل را بکار نخواهند برد که فرزندان جور گناهان پدرانشان را می‌کشند. چون هرکس فقط مکافات گناهان خود را خواهد دید و بسبب گناهان خود خواهد مرد. هرکس غوره بخورد، دندان خودش کند می‌شود!»[3]
«هر که گناه کند، خودش خواهد مرد! نه پسر برای گناهان پدرش مجازات خواهد شد و نه پدر برای گناهان پسرش. انسان خوب و درستکار، پاداش خوبی و نیکوکاری خود را خواهد یافت و انسان بد کردار نیز به سزای اعمال خود خواهد رسید.»[4]
اما با کمال تعجب در عهد جدید از زبان پولس چنین می‌خوانیم:
«وقتی حضرت آدم گناه كرد، گناه او تمام نسل بشر را آلوده ساخت و باعث شیوع مرگ در سراسر جهان شد. در نتیجه همه چیز دچار فرسودگی و تباهی گشت ... یقین داریم که گناه آدم تمام این مسایل را بوجود آورد ... در نتیجه گناه یک انسان یعنی آدم، مرگ و نابودی همه چیز را در چنگال خود گرفت ... بلی، گناه آدم برای همه محکومیت به همراه آورد!»[5]
همچنین در عهد عتیق، بر بخشایش گناهان از سوی خداوند تأکید شده و انسانها به توبه فرا خوانده شدهاند.[6] بنابراین، از نگاه عهد قدیم، گناه آدم تنها بر دوش وی خواهد بود و گذشته از این، راه توبه نیز همواره به روی انسانها باز است. همین دلایل سبب شده که یهودیان، آموزه‌ی «سرایت گناه نخستین» را اعتقادی نادرست و مردود بشمارند.[7]
[1]- کتاب مقدس تفسیری، تورات، سِفر اعداد، باب 16، بند 22.
[2]- کتاب مقدس تفسیری، تورات، سِفر تثنیه، باب 24، بند 16.
[3]- کتاب مقدس تفسیری، ارمیا، باب 31، بند 29 و 30.
[4]- کتاب مقدس تفسیری، حزقیال، باب 18، بند 20.
[5]- کتاب مقدس تفسیری، نامه به رومیان، باب 5، بند 12- 18.
[6]- عهد عتیق از قول خدا چنین می‌گوید: «اگر شخص شروری از تمام بدیها و گناهان خود دست بکشد و مطیع احکام و قوانین من گردد و راستی و انصاف را پیشه خود سازد، به یقین زنده مانده، نخواهد مرد. تمام گناهان گذشته او آمرزیده خواهد شد و بسبب راست کرداری‌اش، زنده خواهد ماند ... شادی من در اینست كه او از راه‌های بد خویش باز گردد و زنده بماند ... اگر شخص بدكار از بدی‌هایش دست بكشد و درستكار و با انصاف گردد، جان خود را نجات خواهد داد، زیرا به وضع بد خود پی‌برده و تصمیم گرفته است كه از گناهان خود دست بكشد و زندگی درستی را در پیش بگیرد ... ای بنی‌اسرائیل، من هر یك از شما را مطابق اعمالتان داوری خواهم نمود. پس تا فرصت دارید توبه كنید و از گناهان خود دست بكشید، تا باعث هلاكتتان نگردد! گناهانتان را از خود دور نمایید و دل و روحی تازه در خود ایجاد كنید! ای قوم اسرائیل، چرا باید هلاك شوید؟ من از مرگ شما شاد نمی‌شوم. پس توبه كنید و زنده بمانید!»: کتاب مقدس تفسیری، حزقیال، باب 18، بند 21 - 32.
[7]- Britannica Encyclopedia of World Religions, (Encyclopedia Britannica INC, 2006), p.830
