نویسنده: زهرا مرادی
آیا مجازات همه‌ی بشریت به دلیل اشتباه یک نفر،[1] با عدالت و محبت خداوند در تضاد نیست؟
آیا عقلانی است که بار گناه پدر را پسر به دوش بکشد؟
آیا عقلانی است که نوزاد معصوم و بی گناهی که تازه متولد شده و هنوز هیچ رفتار و فعلی در این جهان از او سر نزده، به سبب خطای پدرش در چند صد نسل پیش، گناهکار تلقی کرد؟
پس نقش انسان و اراده اش در انتخاب سعادت یا شقاوت چه می‌شود؟
اگر گناه آدم علیه السلام اینچنین به نسل بشر منتقل می‌شود، آیا گناه پدرانِ بعدی به فرزندان شان منتقل نمی‌گردد؟ اگر سرایت گناه از پدر به پسر را بپذیریم، هر نسل کوله بار گناهش از نسل پیشین بیشتر خواهد شد؛ چرا که گناه همه‌ی اجداد گذشته اش را به دوش می‌کشد. پس هرکس هرقدر دیرتر به دنیا بیاید، بدبخت تر و گناهکارتر است! آیا عقل چنین رفتاری را از خدای عادل تایید می‌کند؟
[1]- در عهد جدید از زبان پولس چنین آمده: «وقتی حضرت آدم گناه كرد، گناه او تمام نسل بشر را آلوده ساخت و باعث شیوع مرگ در سراسر جهان شد. در نتیجه همه چیز دچار فرسودگی و تباهی گشت ... یقین داریم که گناه آدم تمام این مسایل را بوجود آورد ... در نتیجه گناه یک انسان یعنی آدم، مرگ و نابودی همه چیز را در چنگال خود گرفت»: کتاب مقدس تفسیری، نامه به رومیان، باب 5، بند 12، 13 و 17.
