نویسنده: زهرا مرادی
اعتقاد به فِدا بر پایه‌ی آموزه‌ی گناه نخستین بنا شده است. اما مشکل اینجاست که چنین آموزه‌ای نه در عهد عتیق دیده می‌شود و نه در اناجیل. تنها موضوعی که در عهد عتیق به آن پرداخته شده، گناه آدم (ع) است که به موجب آن، خدا او را مجازات نموده، از بهشت بیرون می‌کند. اما هیچگاه درباره‌ی سرایت این گناه به بشریت و آلوده شدن تمام نسل بشر صحبتی نشده است. در مقابل، بر این نکته تأکید شده که گناه پدر هرگز بر دوش پسر نخواهد بود.[1]
در عهد جدید نیز هیچیک از اناجیل به ماجرای به ارث رسیدن گناه آدم (ع) به نسل بشر نپرداخته‌اند. در کتاب مقدس، تنها نامه‌های پولس است که چنین فرضیه‌ای را مطرح می‌کند.[2] پولس در رسالات خود، همواره بر این نکته تاکید داشته که گناه آدم، بر عهدهی تمام انسانهاست و تمام انسانها به خاطر گناه آدم، محکوم به قصاص هستند.[3]
حال، سوال اینجاست که: چگونه ممکن است تمامی انبیای الهی از بازگو نمودنِ چنین موضوع مهمی غفلت ورزیده باشند و حتی خود میسح (ع) هم در هیچیک از آموزه‌هایش اشاره‌ای به «سرایت گناه نخستین» نکرده باشد؟
از این گذشته، هیچکدام از حواریون نیز از این مسئله‌ی با اهمیت که رکن اساسی مسیحیت به شمار می‌رود، سخن نگفته اند.
بنابراین، آیا عجیب نیست که پولس که نه حواری بوده و نه شاگردیِ حواریون را کرده، به یکباره چنین نظریه‌ای را به عنوان یکی از اعتقادات پایه ایِ مسیحیت ابلاغ و ترویج می‌کند؟
[1]- «هر که گناه کند، خودش خواهد مرد! نه پسر برای گناهان پدرش مجازات خواهد شد و نه پدر برای گناهان پسرش»: کتاب مقدس تفسیری، حزقیال، باب 18، بند 20.
[2]- Cross, F. L. (ed.), The Oxford dictionary of the Christian Church, (Oxford, 1997, 3rd ed.), p.1195
[3]- به عنوان نمونه بنگرید به: کتاب مقدس، اول قرنتیان، باب 15، بند 22؛ و نامه به رومیان، باب 5، بند 12 تا 21.
