وقتی پیامبر گفت "حسین، کشتی نجات است" کائنات، انگشت تحیر به دندان گرفتند که این حسین کیست که رحمت عالمیان که خودش ختم مهربانی و دلسوزی و دستگیری و هدایتگری و نجات بخشی است، او را کشتی نجات می نامد؟

و مشتاقانه در انتظار نشستند تا ببینند زمینیان چگونه برای نجات و خوشبختی خود برای رسیدن به این کشتی از یکدیگر سبقت می گیرند.

هیچ مخلوقی در مخیله اش هم نمی گنجید که روزی بیاید که آدمیان نه برای پیوستن به کشتی نجات حسین، بلکه برای تکه تکه کردن پیکر چاک چاک او از هم سبقت بگیرند!

تا آنجا که آن کس هم که شمشیر و نیزه در اختیار نداشت، برای عقب نماندن از این مسابقه ی رذالت و جهالت، با پرتاب سنگی جراحتی بر زخم های حسین بیفزاید!