نویسنده : محمد کاشانی
در قرن‌‌های اول و دوم میلادی، بیش از صد انجیل در شرح حال حضرت عیسی و تعالیم او نوشته شد. در نتیجه عقاید متفاوت و مختلفی هم پیدا شد. این امر، کلیسا را بر آن داشت تا شورا‌های متعددی را برای تنقیح و تهذیب این کتاب‌‌ها و عقاید ناشی از آن‌ها، تشکیل دهد. یک نویسنده مسیحی در این باره می‌‌نویسد:
فهرست نخستین کتاب‌‌های مقدس بین سال‌‌های 150-200 میلادی تهیه شده است و پس از چند قرن کلیسا به طور رسمی روشن ساخت که چه کتاب‌هائی باید مقدس شمرده شود[1]
تا قرن سوم و چهارم هنوز اجماعی درباره کتاب‌‌های عهد جدید وجود نداشت و برخی از کلیسا‌ها بسیاری از رساله‌‌ها را جزو کتاب مقدس نمی‌‌شناختند . [2]
بعد از شورای کارتاژ (397 م) بود که کم‌کم فهرست امروزی کتاب‌‌های عهد جدید مورد پذیرش قرار گرفت .[3]
یکی از مهمترین سؤال‌هایی که دربارۀ اعتبار عهد جدید مطرح است، این سؤال است که چرا با وجود دهها انجیل، همین چهار انجیل برگزیده می‌‌شود؟ آیا واقعاً فقط همین چهار کتاب مقدس بودند و بقیه مقدس نبودند؟ مگر چه برتری در این چهار کتاب وجود داشته و چرا کلیسا از میان این همه انجیل، فقط به همین چهار کتاب حجیت داد؟
این خود یک دور باطلی و سوالی بی‌پاسخ است که دربارۀ حجیت کتاب مقدس وجود دارد! زیرا خود کلیسا باید حجیتش را از کتاب مقدس بگیرد و این کتاب مقدس است که به کلیسا حجیت می‌دهد. از طرفی، باز این کلیسا است که از میان دهها انجیل، به این چهار انجیل و 27 کتاب حجیت داد و بقیه کتاب‌‌ها را از دور خارج کرد. حال سؤال اینجاست که چگونه کلیسایی که حجیتش را باید از کتاب مقدس بگیرد، می‌تواند به خود کتاب مقدس حجیت بدهد؟
[1] . توماس میشل ، کلام مسیحی ترجمه حسین توفیقی صفحه 43 و 44
[2] . ای وان وورست مسیحیت لابه لای متون صفحه 121
[3] . بهرام محمدیان و جمعی از مترجمان ، دائرة المعارف کتاب مقدس صفحه 5
